Ανδρέα Κράτα γερά

Όταν κυκλοφόρησε από τη Columbia το παρακάτω τραγούδι σε στίχους της Σοφίας Βόσσου στο δίσκο “Περνάω με Κόκκινο”, έσκασε σαν βόμβα στην ελληνική μουσική βιομηχανία και ως τότε έφηβοι πιστέψαμε πως ακούγαμε κάτι που έρχεται από το υπερπέραν, δίνοντας μας την αίσθηση ότι θα έχει ένα ασταμάτητο και λαμπρό μέλλον ως συνθέτης. Δυστυχώς έγραψε πολύ λίγα τραγούδια μιας και τον κατάπιε η τότε επερχόμενη τηλεοπτική βιομηχανία που ως ολετήρας της εποχής σύνθλιβε τα πάντα στο διάβα της. Δυστυχώς όταν στη ζωή ενός τόσο εύθραυστου και ευαίσθητου πλάσματος μπήκε ο βραχνάς της υπερδημοσιότητας μέσω των τηλεοπτικών καναλιών στερώντας του την ιδιοφυΐα και υποβάλλοντας τον σε μία άνευ προηγουμένου πίεση κυρίως του χρόνου και σε ένα άνευ ορίων επίπλαστο ναρκισσισμό, από ποιητής και συνθέτης μεταμορφώθηκε στην πιο δυνατή τηλεοπτική περσόνα της εποχής (και μάλλον και του σήμερα, αναντικατάστατη περσόνα στο χώρο) που ο χρόνος την πέταξε στο περιθώριο όταν εμφανίστηκαν οι πρώτες ρυτίδες. Τρομερός χρήστης της Ελληνικής γλώσσας, εξαιρετικός μαθηματικός και αιώνιος έφηβος, αν ήταν στη Βρετανία ίσως μιλούσαμε για ένα παιδί θαύμα, ήταν πάντα το alter ego και το αγαπημένο αδελφάκι του μακαρίτη του Θάνου, που μάλλον δεν άντεξε την φυγή του και ο Ανδρέας δυστυχώς νοσηλεύεται στην εντατική διασωληνωμένος σα βουβή χαλκομανία. Η επίκτητη αυτοκαταστροφική φύση της κατάθλιψης ελπίζουμε να μην κάνει το χατήρι σε αυτούς που θεωρούν τη ζωή μάταιη και να κερδίσει στα σημεία, θα είναι τουλάχιστον τραγικό να έχουμε άλλου είδους αρνητικές επιπλοκές που ούτε καν να τις φανταστούμε δε θέλουμε…

Περισσότερα