Ευ ζην

Το Κάτω Κουμ Καπί βρίσκεται από την βορεινή πλευρά της Λεωφόρου Ελ. Βενιζέλου από το ύψος της παλιάς Reggina, του ξενοδοχείου Κρήτη και σύσσωμης της Ανατολικής Τάφρου και καταλήγει στο παραλιακό μέτωπο, από την πύλη της Άμμου μέχρι τα παλαιά σφαγεία, τις παλαιές αποθήκες της Βίλλας Κούνδουρου που σήμερα είναι το Θέατρο Βλησίδη και πριν μια εικοσαετία στεγάζονταν το Χανιώτικο Θεατρικό Εργαστήρι που καθοδηγούσε και ηγούνταν η Ελπίδα Μπραουδάκη.

Όπως καθόμουνα κι έπινα το ουζάκι μου , συνοδεία μεζέ μου έρχεται
η φλασιά : «Μωρέ συ Μανώλη , πως λένε το μαγαζί του πατέρα σου»; Το παράξενο είναι , πως αυτή η απορία μου δημιουργήθηκε
ακριβώς…18 χρόνια μετά από την πρώτη φορά που πήγα εκεί !!
«Δεν έχει όνομα το μαγαζί , ο καθένας το λέει όπως θέλει» , μου
αποκρίθηκε !! Του απαντώ : «Όταν με πρωτοφέρανε εδώ , μου
μίλησαν για το καφενεδάκι του Μανούσου , του πατέρα σου» . «Ε,
τότεσας λέγε ντο έτσι» ! Δεν είχα λόγο να διαφωνήσω !! Δεν είναι
διαφημιστικό αυτό το σημείωμα…Το γράφω για να δείξω , πόσο
εύκολο είναι να περνάς καλά και απλά , χωρίς να ξεπαραδιάζεσαι !!
Το καφενεδάκι του Μανούσου βρίσκεται στο Ρέθυμνο , εδώ και
δεκαετίες , Εθν.Αντιστάσεως και Βενάρδου γωνία . Το στήσιμό του ,
παραπέμπει στην δεκαετία του ’60 κι αυτό σίγουρα , είναι μέρος της
γοητείας του . Ο χώρος του δεν είναι πολύ μεγάλος , ευτυχώς η
αυλή το βγάζει ασπροπρόσωπο , παρά την παρουσία
ενός…περιπτέρου στη γωνία της , που γκρούβει κάπως το
συμπαθέτατο αυτό καφενείο .

Η Diamant Vranken Βrut  , πίνεται ευχάριστα και σαν απεριτίφ . Η τραγανή οξύτητά της , θα μας ανοίξει για τα καλά την όρεξη . Μπορείτε , επίσης , να τη συνδυάσετε με : 

• Mπρουσκέτες ψητών λαχανικών και απαλού . στη γεύση , κρεμώδους τυριού.
• Ψάρια , όχι όμως πολύ λιπαρα . Η οξύτητες που έχει αυτή η σαμπάνια , μπορούν να ισορροπήσουν θαυμάσια και τηγανητό ψάρι ή θαλασσινά . 
• Βολβό σελινόριζας με λεμόνι και χονδρό αλάτι , μαζί με πράσινες ελιές . 
• Φρούτα , όχι ομως πολύ γλυκά (ροδάκινο , κάπως άγουρο αχλαδόμηλο , βερύκοκο , βανίλια) . 

Το οικονομικό σύστημα του λεγόμενου δυτικού κόσμου , γενικώς , δε διακρίνεται για τη στοργή του , προς τους εργαζόμενους . Υπάρχουν , όμως και οι εξαιρέσεις . Αυτές , δεν προκύπτουν από αγάπη προς το προσωπικό , αλλά από την απλή λογική που λέει ότι , το χαρούμενο κι ευχαριστημένο προσωπικό παράγει καλύτερο έργο .

 Υπάρχουν λοιπόν εταιρείες που καταλαβαίνουν το συμφέρον τους..Που αντιλαμβάνονται ότι ο δυστυχισμένος εργαζόμενος , δε θα δώσει ποτέ το σύνολο της ποιότητας που μπορεί , στην όποια δουλειά του…

Που γνωρίζουν πως , ο καλοπληρωμένος κι ευχαριστημένος υπάλληλος δε χρειάζεται κανενός είδους «καρφιά» τριγύρω του για να δίνουν «αναφορά» , στον πάσχοντα από σύνδρομο καταδίωξης εργοδότη ή προ’ι’στάμενο , αλλά προστατεύει , από μόνος του , τα συμφέροντα της εταιρείας και προσπαθεί για το καλύτερο . 

Να πω την αμαρτία μου , συνεπαρμένος από τις ερυθρές «ναυαρχίδες» του οινοποιείου «Μοναχικός» , «Φραγκόσπιτο» και «Ώριμος» , για χρόνια δεν είχα δώσει την πρέπουσα σημασία στον ερυθρό «Έφηβο» . Είχα σκεφτεί , πως μάλλον επρόκειτο για άλλο ένα κρασί δεξαμενής , οπότε (νόμιζα πως..) ήξερα τι να περιμένω…Το πόσο «αδίκησα» αυτό το κρασί , συνειδητοποίησα στα «Οινοκρητικά» του 2018 , όταν ζήτησα από τον Νίκο να μου βάλει στο ποτήρι…Μόλις το δοκίμασα , η φράση βγήκε αυθόρμητα : «Βρε Νίκο είσαι σίγουρος πως , αυτό που δοκιμάζω , δεν έχει περάσει από βαρέλι» ;