Τέχνες
Τέχνη , η απαραίτητη συνέχεια μετά την επιβίωση…Η διαφορά του ανθρωπίνου είδους απ’ τα υπόλοιπα…Η γλύκανση της ψυχής…
Αν κάποιο νέο δεν θέλαμε να το ακούσουμε με τίποτα και για κανένα λόγο ήταν αυτό που σήμερα και με μεγάλη καθυστέρηση ακούσαμε, μάθαμε και πιστέψτε μας δεν μας άρεσε καθόλου.
Το τι είναι το κεφάλαιο Μίκης Θεοδωράκης το έχουμε ξαναγράψει και πει και δεν θα επανέλθουμε, ωστόσο, θα ταξιδέψει στην Αθανασία του Παγκόσμιου πολιτιστικού γίγνεσθαι του 20ου και 21ου αιώνα.
Γράφει ο Γιάννης Κοτσώνης
Ο Ισούρ Ντανιέλοβιτς αυτό ήταν το πραγματικό ονοματεπώνυμο του Κερκ Ντάγκλας γεννήθηκε από Ρώσους γονείς,(αφού αυτοί ήταν μετανάστες από την τότε Ρωσική Αυτοκρατορία) στις 9 του Δεκέμβρη του 1916 και κατέληξε χτες πλήρης ημερών στα 103 του χρόνια, στις 5 του Φλεβάρη του 2020. Κατά τη διάρκεια της καριέρας του, έπαιξε και πρωταγωνίστησε σε πρώτους και δεύτερους ρόλους σε πάνω από 90 ταινίες, μερικές εκ των οποίων είναι οι πλέον κλασσικές του όλου Hollywood και τελευταία το Trumbo του 2007. Παρότι ήταν γνωστός για τον βαρύ, αρρενωπό, πολλές φορές εκρηκτικό τρόπο ερμηνείας και υποκριτικής του, πάνω σε κάθε λογής ρόλο που υποδύονταν, παρέμενε ένας φιλεύσπλαχνος και τίμιος άνθρωπος, σε σημείο που η ταινία “Σπάρτακος” και το ιστορικό της λες και ήταν κομμένο και ραμμένο γι αυτόν. Ως μεγαλύτερη του διάκριση δεν θεωρούσε τις αναρίθμητες βραβεύσεις του από τον ίδιο τον Κινηματογράφο και όχι μόνο το Χόλυγουντ φυσικά. Να μην ξεχνάμε ότι επιβραβεύτηκε από το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου με βραβείο προσφοράς στην 7η τέχνη, ενώ το ίδιο τον κατέταξε στη 17η θέση της λίστας με τους μεγαλύτερους αστέρες όλων των εποχών. Για τον ίδιο τον μεγάλο ηθοποιό, η μεγαλύτερη του διάκριση ήταν η στάση που κράτησε επί της εποχής του γερουσιαστή Joseph Raymond McCarthy, γνωστής ως Μακαρθισμού, ορθώνοντας το ανάστημα κατά του εν λόγω και των διώξεων δημοκρατών καλλιτεχνών, αλλά κυρίως κομμουνιστών, η φιλοκομμουνιστών ηθοποιών.
Περισσότερα
Από το 1936 μέχρι το 1940 είχε κυκλοφορήσει 53 μικρά δισκάκια των 45 στροφών, τα λεγόμενα 7”, ενώ από το 1942 μέχρι την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης από το ΕΑΜ, έζησε και μεγαλούργησε εκεί έχοντας ανοίξει ένα μουσικό τσιπουράδικο. Η ονομασία του ήταν το «Ουζερί ο Τσιτσάνης» στην τότε οδό Παύλου Μελά 22. Μετά το τέλος λεγόμενου “εμφυλίου” ο Β. Τσιτσάνης δημιούργησε μερικά από τα πιο σπουδαία του έργα και προσεταίρισε το προπολεμικό αστικό λαϊκό τραγούδι σε νέες φόρμες αυτές που αργότερα και αδόκιμα ονομάστηκαν “αρχοντορεμπέτικα”. Φυσικά δεν ήταν ο μόνος μιας και στο εν λόγω είδος συνυπήρξαν χρονικά μαζί του ο Απόστολος Καλδάρας και άλλοι μεγάλοι Έλληνες συνθέτες που ενοποίησαν τις υπέροχες μουσικές τους με τα βάσανα του λαού ποτέ δεν έβρισκε τη γη της επαγγελίας.
Περισσότερα
Για την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου γυρίστηκε μια ταινία την περασμένη χρονιά και είναι η ίσως καλύτερη αφηγηματική Ελληνική ταινία της χρονιάς, αφιερωμένη στη μεγάλη κυρία και τεράστια στιχουργό του Ελληνικού Λαϊκού Τραγουδιού.
Ότι πιο βιωματικό έχει γυριστεί γύρω από αυτό θρυλικό όνομα, μια απ΄τις σπουδαιότερες 30 ταινίες της χρονιάς και όχι μόνο του Ελληνικού Σινεμά σε σκηνοθεσία Άγγελου Φραντζή. Την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου υποδύθηκαν σε δυο φάσεις της ζωής της, η συγκλονιστική για την ηθοποιία Κάτια Γκουλιώνη σε νεότερη ηλικία και η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη στην βαθιά ενηλικίωση της.
Όταν κυκλοφόρησε από τη Columbia το παρακάτω τραγούδι σε στίχους της Σοφίας Βόσσου στο δίσκο “Περνάω με Κόκκινο”, έσκασε σαν βόμβα στην ελληνική μουσική βιομηχανία και ως τότε έφηβοι πιστέψαμε πως ακούγαμε κάτι που έρχεται από το υπερπέραν, δίνοντας μας την αίσθηση ότι θα έχει ένα ασταμάτητο και λαμπρό μέλλον ως συνθέτης. Δυστυχώς έγραψε πολύ λίγα τραγούδια μιας και τον κατάπιε η τότε επερχόμενη τηλεοπτική βιομηχανία που ως ολετήρας της εποχής σύνθλιβε τα πάντα στο διάβα της. Δυστυχώς όταν στη ζωή ενός τόσο εύθραυστου και ευαίσθητου πλάσματος μπήκε ο βραχνάς της υπερδημοσιότητας μέσω των τηλεοπτικών καναλιών στερώντας του την ιδιοφυΐα και υποβάλλοντας τον σε μία άνευ προηγουμένου πίεση κυρίως του χρόνου και σε ένα άνευ ορίων επίπλαστο ναρκισσισμό, από ποιητής και συνθέτης μεταμορφώθηκε στην πιο δυνατή τηλεοπτική περσόνα της εποχής (και μάλλον και του σήμερα, αναντικατάστατη περσόνα στο χώρο) που ο χρόνος την πέταξε στο περιθώριο όταν εμφανίστηκαν οι πρώτες ρυτίδες. Τρομερός χρήστης της Ελληνικής γλώσσας, εξαιρετικός μαθηματικός και αιώνιος έφηβος, αν ήταν στη Βρετανία ίσως μιλούσαμε για ένα παιδί θαύμα, ήταν πάντα το alter ego και το αγαπημένο αδελφάκι του μακαρίτη του Θάνου, που μάλλον δεν άντεξε την φυγή του και ο Ανδρέας δυστυχώς νοσηλεύεται στην εντατική διασωληνωμένος σα βουβή χαλκομανία. Η επίκτητη αυτοκαταστροφική φύση της κατάθλιψης ελπίζουμε να μην κάνει το χατήρι σε αυτούς που θεωρούν τη ζωή μάταιη και να κερδίσει στα σημεία, θα είναι τουλάχιστον τραγικό να έχουμε άλλου είδους αρνητικές επιπλοκές που ούτε καν να τις φανταστούμε δε θέλουμε…
Περισσότερα